Crustumerium

Hallo allemaal,
Zittend bij Paul en Thea in de tuin, met een biertje en wat hindbaer cider is het erg relax terug kijken op zes weken veldwerk. Het voelt als een tijd terug dat ik terug kwam uit Oekraïne en tussendoor even snel naar mijn lekkere schatje in Kopenhagen ging alvorens op vrijdag de dertiende naar Italië te vliegen voor een gezonde portie veldwerk, en alles wat daarbij komt kijken. Zoals Paul en Evert al op andere weblogs hebben gelezen, is er naast het veldwerk ook het een en ander in de vrije tijd gedaan. De eerste twee weken hebben we (met Mariëlle, Sarah, Chris, Leontien en Gijs en Tanja) scherven getekend. De hele godganse dag scherven tekenen (en ik moest ook nog de duffe scherven doen door gebrek aan vaardigheden) klinkt saai maar met een gezellige groep, lekker weer en een strand nabij is het eigenlijk een ideale vorm om in het Italiaanse ritme te komen. Daarnaast was ook het EK (weten jullie het nog, we verloren van Rusland?) een flinke bron van vermaak. De eerste wedstrijd hebben we in de dichtstbijzijnde bar bekeken. Deze was echter net overgenomen door vette tokkies en nu een broedplaats voor het meest krankzinnige gespuis wat Nettuno (wat al niet echt een bron van cultuur en intellect is) te bieden heeft. Na eerst quasi-gezellig met ze te hebben gedaan, boden ze drugs aan en werden ze wat opdringerig en zijn we de resterende wedstrijden bij de andere bar gaan kijken. Spanning en sensatie alom maar dat hoef ik natuurlijk niet op te rakelen, oud zeer. Na winst gingen we naar de Borgo, en eigenlijk bij verlies ook maar met een ander gevoel. We hebben goed veel vrienden gemaakt (zoals Manuel “okay”, en die ene kerel met al die tattoos en die ene schreeuwende dikke Italiaan (jaja, echt super goeie vrienden zoals jullie merken)) en gezellige avonden met elkaar en Peroni gehad.
Na twee weken tekenen kwam Cecilia ook voor veldwerk naar Italië, en dus direct plannen gemaakt voor een romantische date in Rome! Het is heerlijk om samen door Rome te zwalken, nieuwe musea en interessante dingen te bezoeken, lekker uit eten te gaan en hygelit samen borrelen. Een fantastisch voorproefje op onze twee maanden in Rome in september en oktober, waar ik steeds meer zin in begin te krijgen. Omdat Cecilie een beurs heeft gekregen in het Deens onderzoeksinstituut worden we buren in Villa Borghese. Afgezien van alle leuke dingen die we gaan doen daar, moeten we beide natuurlijk erg hard werken aan ons onderzoek, maar daarover later meer.
Ondertussen al een beetje voor gegaard door de zon, waren Sarah, Mariëlle en ik klaar voor ons echte opgraaf avontuur in Crustumerium. We graven daar een van de grafvelden van de antieke stad Crustumerium op. De 8ste en vooral de 7de eeuwse (voor Christus natuurlijk) graven kenmerken zich door vrij simpele (op architectonische gebied) graven maar met rijke bij-giften. Daarna, in de 6de eeuw, worden de graven wat groter maar vinden we veel minder grafgiften. Van deze kamer-graven is relatief weinig bekend omdat natuurlijk iedereen die rijke graven wel wil opgraven en de simpele kamer-graven laat zitten. Een tweede reden is dat de rijke, vroegere graven meer in trek zijn bij de tombaroli, de Italiaanse gra-rovers die op grote schaal dit grafveld plunderen.
De tombe waarin ik met 3 anderen werkte was zo’n kamer-graf. Omdat deze, in vergelijking met de rijkere graven, ontzettend groot zijn hebben we heel veel aarde moeten verzetten en hebben we ons vier weken lang uit de naad gewerkt om een duidelijk beeld van dit graf te krijgen. Ik ben erg tevreden met het resultaat, al vond ik het leiden van het opgraven van tombe toch moeilijker dan ik van tevoren dacht. Ook het administratief werk wat erbij komt kijken is niet mis. Aangezien je tijdens het opgraven bezig bent met het onomkeerbaar kapot maken van je eigen bewijs moet alles bijna in drievoud beschreven worden. Soms lijkt het overbodig maar wanneer je in de keiharde Italiaanse tufbodem door iets heen gehakt bent, ben je erg blij met je aantekening (dat kunnen we dan wel reconstrueren). Zoals Chris in zijn weblog (chrisluinge.waarbenjij.nu) al beschreef is een archeologische opgraving een soort van masochistische voldoening. De omstandigheden waarin je jezelf blootstelt, het zware werk en soms het gebrek aan vondsten doet meestal niet af aan het enthousiasme waarmee je te werk gaat omdat de ontdekking en het onderzoekende element eraan alles goed maakt. Iedere dag en iedere centimeter die je naar beneden gaat brengt weer nieuwe informatie aan het licht, die zowel op de kleine schaal veel informatie kan bieden (dus alleen hoe deze tombe in elkaar steekt) maar na een goed opgegraven graf ook informatie kan geven over het grotere geheel (het veranderen van het grafritueel over vele generaties).
Over die omstandigheden; we hebben vier weken in een schooltje vlakbij de site geslapen. Er was geen keuken (een gaspitje en een koelkast die we zelf meegenomen hadden vormden de basis van onze eigen constructie), de douche werd wederom zelf gefabriceerd met tie-rips, doek en tussen een voetbaldoel gemaakt. Doordat we alleen maar koud water hadden, was het douchen dikwijls geen fijne bezigheid. Mijn witte handdoeken (les 1: nooit meenemen op veldwerk) waren dan ook tufbruin, net als de badkuip gisteren nadat ik eruit kwam. Ook al klinkt dit barbaars, er wordt weinig over geklaagd omdat iedereen het opperbest naar zijn of haar zin heeft. En ik had het geluk dat ik er ieder weekend met Cecilie tussen uit piepte om even in een hotel of appartement te crashen (airco en warme douche, hoezee!!). Behalve lieve, relaxe dates in het weekend hebben we elkaar ook af en toe opgezocht op elkaars opgravingen. De Denen zijn in het huidige Mentana opzoek naar het antieke, Romeinse forum van Nomentum. Vanuit Rome gaan een aantal wegen het land in waarvan de Via Appia en de Via Salaria het bekendste zijn. De eerste vanwege de vele monumenten die erlangs staan (en dan bedoel ik archeologische monumenten, niet de veel te oude, lelijke vieze prostituees die daar helaas ook het landschap vervuilen) en de tweede vanwege de mooie route langs the Tiber. Daarnaast is ook de Via Nomentana een van deze wegen. De opgraving van de Denen is vorig jaar gestart en heeft toen vrijwel niets opgeleverd. Dit jaar moesten ze dus iets vinden om een subsidie te behouden en gelukkig hebben ze in de laatste week ook delen van de Republikeinse en Keizerrijk forum gevonden. En dit allemaal maar 20 minuten rijden bij ons vandaan. Dus onder het mom van wetenschappelijke uitwisseling heb ik de Groningers daarheen meegenomen en zijn alle Denen bij ons komen kijken. Nu genoeg archeologie.
In de weekenden toch ook weer veel cultuur genoten (Galleria Borghese, de catacomben aan de Appia Antica, de markt van Trajanus, de Crypta Balbi, Museo Barraco en de villa van Hadrianus in Tivoli) en vooral heel veel van Cecilia genoten (uit eten in Trastevere, borrelen en nusse aan de Tiber, putte op het Campo di Fiori en overal natuurlijk lekker eten en veel ijsjes).
Na al dit lekkers is het ook erg rustig om weer thuis te zijn bij Paul en Thea. Een goede plek om alles te regelen, want ik moet over een paar dagen alweer naar Perugia en heb nog geen kamer en vlucht dus dat begint een beetje te dringen! Het eerstvolgende bericht dus vanuit het wonderschone Perugia. Allemaal weer bedankt voor jullie geduld en reacties en nogmaals mijn excuses voor Paul vooral.