trappen zijn stom

Buon giorno tutti,
Jaja, zoals jullie kunnen lezen spreek en schrijf ik inmiddels een goed woordje Italiaans. Daarom zit ik immers in Perugia, een stad die wat mij betreft het best beschreven kan worden met de volgende woorden: trappetjes, steil, warm, cultuurrijk, hoog, mooi, middeleeuws en studentikoos. Italie is natuurlijk berucht om zijn ‘mediterrane’ karakter, alles gaat rustig aan. Dit kan een van de redenen zijn waarom het een van de slechtste economieen kent van Europa (zelfs Portugal staat nu boven hen). Het maakt ze ook wel charmant natuurlijk, al begint het lamstralerige van de Italianen me soms wat te irriteren. Zo sluit iedereen zijn winkel naar believen op elk gewenst tijdstip, komen de docentes standaard een kwartier te laat (na navraag: het academisch kwartiertje is niet bekend). Het is even wennen maar het makkelijkste is je er gewoon aan overgeven, dus dat doe ik dan maar.
Zoals jullie van me gewend zijn, kent mijn verhaal weer geen enkele structuur maar ik zit hier inmiddels anderhalve week dus zal een korte terugblik vanaf het begin geven. Na de veldwerkweken ben ik na een weekje bij pa en moe weer naar Rome gevlogen. Termini begint inmiddels een schrikbarend bekende plek voor me te worden, en een van mijn minst favoriete plaatsen. Dus na de vlucht direct de trein naar Perugia gepakt. Omdat ik niet goed voorbereid heen ging, had ik het idee dat mijn appartement dichtbij het station lag,. Dus uitgestapt, 25 kilo om de schouders geslingerd en gaan! Perugia ligt in het midden van Umbria, wat op zijn beurt weer in het midden van Italie ligt. Het midden van Italie kenmerkt zich door de Appenijnen, de bergketen loopt als een ruggengraat door het hele schiereiland. De Tiber doorsnijdt het landschap in Umbrie, een vallei creeerend. In deze vallei is het treinstation te vinden, in Perugia piano (veel Italiaanse steden hebben een alto en piano gedeelte, zie het stukje over Francavilla van een jaar geleden). Ik had ook beter moeten weten maar eerst na 5, daarna 10 en toen na een kwartier was ik er toch echt van overtuigd dat ik er wel bijna moest zijn. Badend in het zweet kwam ik na 45 minuten om 10 uur s avonds aan bij mijn huisbaas, in Perugia alto op dik 500 meter hoogte, die bijna een hartaanval kreeg van het idee van beneden naar boven lopen. In de 40 jaar dat hij in Perugia woonde had hij dat nog nimmer gedaan, en dat moest ik voortaan ook maar niet meer doen. Mijn inmiddels pesthumeur (lange reis, slecht voorbereid, pokke eind gelopen en moest mijn vriendinnetje voor 6 weken missen) verdween als een Italiaan voor hard werk want mijn appartement bleek een, doch ietwat kaal, paradijsje. Het is een oud klein complex in het centrum, met een gemeenschappelijke tuin die door de kleine, ouwe, naar schatting 40 kilo wegende Wilma wordt onderhouden. Mijn appartement (badkamer, keuken, eetkamertje en slaapkamer) is op 4 hoog en kijkt uit op de Tibervallei en Assisi. Huurbaas Giovanni is een schappelijke vent, die kalm en rustig praat en daardoor direct op zondag avond een uur bij me zat te praten over Perugia, zijn dochter die ook archeologie deed (maar alleen als hobby want anders krijg je nooit een baan) en wat nog meer. Eindelijk alleen gelaten ben ik heel even de stad in gegaan om een kijkje te nemen maar ben vervolgens in een comateuze slaap gevallen in mijn een meter tachtig lange bed (met spijltjes dus geen enkel probleem).
De volgende dagen het hele Erasmus proces (inleidend praatje, inschrijven, naam checken, ‘goh wat heb jij een gekke naam’, iedereen uitchecken en alle landen van Europa proberen te traceren) doorlopen en wat door de stad gestruind. Erasmus is een organisatie die studenten in de gelegenheid stelt om in het buitenland te studeren. Zonder ernstig te generaliseren zijn dit vooral jonge studenten die ‘een nieuwe ervaring’ willen opdoen. Het resultaat is dat het hier barst van de 21 jarige meisjes uit alle windhoeken van de EU, en iets oudere jongens die hiervan hebben gehoord. Een vrij standaard, voorspelbaar maar een erg grappig fenomeen openbaart zich dan, in de vorm van veel inhoudsloos ouwehoeren en veel sjansen en borrelen. Het feit dat ik bijna de enige ben die al ver in zijn master is (echt Paul, ik ben bijna klaar)en de enige ben die geen standaard traject volgt van inschrijven bij je thuis universiteit en maar zien waar je terecht komt voel ik vrij duidelijk. Er zijn erg veel aardige mensen maar zoals we allemaal weten, schapen zijn ook aardig. Toch heb ik met mijn open karakter (ik hoor mensen al denken: wat is die Kees ook een chagerijnige lul, maar een weblog is toch ook een stukje reflectie en dit is nu eenmaal hoe ik het ervaar) een groepje leuke vrienden gemaakt, waarmee naar de lessen gegaan wordt, mee gekookt wordt en zo nu en dan in de stad mee gedronken wordt. Erg gemuttlich allemaal dus. De eerste week viel me tegen, het duurde (zoals eerder aangegeven) ontzettend lang voordat de eerste les echt begon en zat veel met mijn hoofd bij andere zaken zoals Rome en bij Kopenhagen. Nu de lessen begonnen zijn, is het een erg taaie sessie. Er zijn een aantal niveau’s, grofweg beginners en gevorderden. De beginners zijn verdeelt in 4 klassen, waarbij de eerste echt beginners is, en de vierde klas verwachten ze eigenlijk dat je alles begrijpt en kunt uitspreken. Ik ben in die hoogste beginners klas geplaatst. Het gaat erg hard en ik moet morgen serieus aan de huiswerk omdat ik anders voor mijn gevoel achter raak, dus dat is erg lekker. Voor de rest heb ik een aantal Italiaanse vrienden gemaakt waarmee ook lekker geouwehoerd kan worden.
De doordeweekse dagen zijn vrij lang en erg leuk. Ik begin de dag met een cornetto, een cappuccino en een Italiaanse krant (buitenlands nieuws is overigens volledig overbodig; een bronze plak met schermen is belangrijker dan escalaties in de voormalige Sovjet). Daarna studie, zelfstudie (archeologie, Italiaans, Deens) en onderneem ik wat excursies in de stad. Deze heeft bijzonder veel te bieden.
Gesticht door de wereldberoemde Umbriers (nee, niet echt bekend he) maar daarna wel faam verworven als Etruskische stad. Een groot deel van de Etruskische defensieve muur staat er nog (ik woon er practisch onder, niet onder de muur natuurlijk maar onder een boog), later natuurlijk geincorporeerd in de Romeinse (Augustus nam de stad in)en middeleeuwse muren. Van het Etruskische cultuurgoed zijn vooral grafgiften bekend, omdat een stad in midden Italie een organische overgang van Etruskisch naar Romeins naar Byzantijns naar Middeleeuws, doorstomend naar de gotiek en rennaissance naar de tegenwoordige tijd kent. Van alle perioden zijn stukjes bewaard gebleven. Het archeologisch museum van Perugia ligt voor met Etruskische meuk, iets buiten de stad liggen de grafvelden (die vrijdag op het plan staat, samen met Assisi). De Romeinse bouwwerken zijn ook herkenbaar, met mozaieken en pilaren hergebruikt in middeleeuwse kerken en basilica. Deze kerken zijn veelal met fresco’s versierd door bekende renaissance schilders als de Perugino en Rafael. Hoewel summier, er zijn nog fresco’s bewaard gebleven. Wat Perugia nog meer typeert (heb ik trouwens al gezegd dat er hier verdomd veel trappetjes zijn?) is de kleinschaligheid ervan. Het is een echte studentenstad. Alles is binnen hand- en loopbereik (lopen over trappetjes dus) waardoor het perfect is voor een maand, maar saai voor langer is mijn verwachting. Daarom geniet ik hier van maar zie vooral heel erg uit naar de twee maanden in Rome. Ik heb zowel veel zin in de stage, die erg spannend zal worden, als het eindelijk langer zien van Cecilia.
Goed, even over die trappetjes dus. Trappen hebben een doel, om van boven naar beneden te komen, of vice versa. Vanwege het middeleeuwse karakter dat de stad nog steeds heeft, heeft het grotendeels hetzelfde stratenpatroon als 1000 jaar geleden. Vijf grote poorten bieden toegang tot het centrum, met lange wegen, van origine zonder trappetjes natuurlijk want anders kwam je er niet in met je paard en wagen. In de loop der eeuwen zijn op deze straten toch trappetjes gemaakt (toch doen he!!). Het resultaat zijn hele lage, korte stapjes. ECHTER: net kort om twee in een stap te nemen, en te kort om ze allemaal te nemen. En het gaat altijd omhoog. Ik weet dat ik geen meester in multitasken ben, maar hier heb ik echt volledige focus voor nodig. Oei oei oei, de eerste dagen werd ik elke ochtend wakker met kramp in mijn kuiten. Maar je krijgt er wel lekkere strakke billen van. En, wat ook heel gaaf is, is dat ze aan de rand van de stad vaak roltrappen hebben die je zo, zonder enige moeite, naar bovenbrengen. De gelaagdheid van Perugia maakt het ontzettend aantrekkelijk, maar die trappetjes zijn gewoon kut! Dat was al het gal over de trappetjes wel, al kom ik er zeer hoogstwaarschijnlijk wel op terug als ik op mijn giecheltje ben gegaan (want ze zijn natuurlijk ook van marmer, wat na 600 jaar intensief gebruik geen enkele vorm van grip meer geeft).
Ik ga afronden, deze week kent maar 4 dagen, vrijdag is een feestdag waarop, volgens eigen zeggen, alle Italianen op vakantie gaan (maar dat hebben ze eigenlijk altijd hoor). Dus donderdag avond feest, vrijdag naar de Etruskische necropool. Zaterdag ga ik naar de Palio in Siena, lekker druk doen en naar paarden kijken, lijkt me een wonderlijke ervaring. En zondag staat een bezoek aan een meer of een strand op stapel. Daarover later meer bericht. Allemaal weer bedankt voor het lezen van dit extreem lange stuk (en niet stukken overslaan zoals ik zelf wel altijd doe want ik doe aan onverwachte overhoringen), en niet te ver de zee in.
Kees


PS: Heel erg gefeliciteerd lieve Thea! XXX