Bergen beklimmen is best zwaar

Een nieuw bericht want Paul zegt dat ik moet rapporteren. Aangezien ik ontzettend plichtsgetrouw ben, heb ik vandaag vrij genomen om een kaartje naar oma te schrijven, de was te doen, beetje fotos verwijderen en tukkies doen. Want de afgelopen week was heel erg intensief.
In het vorige bericht hadden we zojuist de Pinnacles beklommen. Toon vroeg zich terecht af wat ‘igler’ en karstvorming zijn. De eerste term is Deens voor bloedzuigers, waarvan Cecilie er nul had en ik maar 1. Goeie score. Karstvorming kan het best worden uitgelegd door gastschrijver Chris. Of het kan eigenlijk het best niet beschreven worden, want dan krijg ik negatieve reacties op mijn blog. De pinnacles (google maar even) in het Gunung Mulu park zijn echter wel het verklaren waard. Allerlei verschillende lagen sediment zijn in de afgelopen miljoenen jaren afgezet. Sommige wat harder dan andere, soms afgezet of geerrodeerd een zee, soms met rivieren. Door tectonische werking (Toon, read a fucking book for once), zijn die lagen niet altijd horizontaal gebleven. Een paar miljoen jaar later is Gunung mulu een soort van holle bergketen met gigantische grotten, waar miljoenen vleermuizen tegelijkertijd uitvliegen (zie mijn facebook), en waar de pinnacles zijn gevormd. Dikke grote scherpe pilaren van wel 40 meter hoog staan tussen het regenwoud. Door de loodzware tocht ernaartoe, met flink wat verticale stukken, is het aanschouwen van deze stenen echt wel bijzonder. Daarna op de tocht terug keihard kapot gaan om terug te komen bij ‘camp 5’, wat niet meer is dan een paar hutten aan een rivier waar we in konden baden (want laag water dus geen krokodillen).
Na deze fantastische ervaring dachten we even te ontspannen in Brunei, een klein sultenaat tussen de provincies Sarawak en Sabah in. En serious het vreemdste land ter wereld. Omdat Brunei heel veel olie heft, is de koning idioot rijk (en bewoner van het grootste koninklijk paleis ter wereld), which is good. Wel jammer dat hij geen smaak heeft. Alle bewoners vinden het wel prima, want die betalen geen belasting, hebben een goed salaris, betalen geen rente over leningen, krijgen subsidie op autos (daarom bezit een gemiddelde familie zo’n 5 tot 6 autos) en kunnen land gratis kijken. Dit resulteerd in een land vol met wegen en gebouwen, maar zonder mensen. Oh, en ze mogen niet drinken. Dus wat doe je met je geld, auto’s en huizen. Geen flikker blijkbaar. In de stad is het duur en retesaai. Door de prijzen besloten we in de jeugdherberg van de regering te slapen. Dat was heel romantisch, want mannen en vrouwen warden gescheiden (want ze zijn vrij religious daar (doch tolerant jegens andere religies dan de islam) en er waren heel veel weirdo’s. een van hen een ouwe Macedonische viespeuk die ons goeie tips heeft gegeven waar in zuid-oost azie de beste hoeren te vinden waren. Vrij zinloze informatie op dit moment, voornamelijk voor Cecilie maar ach, het was goed gemeend (geloof ik).
Brunei is dus rijk en heeft daarom niet zijn bossen te kappen. Mooi regenwoud met een hoge ‘canopy skywalk’ (‘’niet doen Kees’’) en watervallen. En neusapen, krokodillen en meer van dat soort engerds. Heel gaaf.
Daarna met twee andere reizigers naar Kota Kinabalu in Sabah. In de drijvende vriezer genaamd ‘Shuttle Hope’ naar Sabah gevaren. KK (je moet alles afkorten hier, iets wat ik net zo irriterend vind als van alle woorden verkleinwoorden maken) is meer touristisch. Dikke witte Britten en Ozzies komen hier om van de mooie eilanden uit de kust te genietn. De steden hier zijn niet echt mooi, maar de eilanden wel heel erg. Lekker een dag gesnorkeld waarna we weer fit waren voor de volgende uitdaging: Gunung Kinabalu, de hoogste berg van zuid-oost Azie (4095 meter hoog). De eerste dag bestaat uit het klimmen naar een rest huis op 3300 meter hoogte. Omdat we nog steeds in de tropen zijn, begon het na zo’n 500 meter ontzettend te zeiken. Dus op 3300 meter hoogte waren we koud en nat, maar een ervaring rijker. Het regenwoud veranderde langzaam van hoge woudreuzen met lianen en zonder enige ruimte voor zonlicht naar lagere loofbomen, wat naaldbomen en daarna naar lage struiken, open gebieden, mossen totdat er helemaal geen begroeiing meer is. In het regenwoud groeien prachtige bekerplanten, orchideen, rodondendrons, in het gebied tussen 1000 en 3000 meter hoogte bestaat het ‘montane forest’ uit een gigantische biodiversiteit van zowel endemische planten als dieren. Omdat alle dieren die zich gespecialisseerd hebben aan deze hoogte geen kant op kunnen doordat het omgeven wordt door een zee aan regenwoud, zijn veel vogelsoorten hier uniek. Ook uniek is de zogenaamde kinabalu giant red leach, die 60 centimeter lang kan worden (en rood is, gok ik). Die voedt echter alleen op de, ook al unieke, Kinabalu giant rain worm, which is good.
Een mooie tocht onder leiding van Inging, die ongeveer 80 centimeter hoog was (dat is overdreven) en drie tanden had (dat is dan wel weer waar). Na een vrij korte nacht in een koud klein hutje om 02:30 opgestaan om in het pikkedonker met een zaklamp de laatste 800 meter hoogte te beklimmen om tijdens de zonsopkomst op de top te zijn.
Spectaculaire uitzichten, een heel erg trots gevoel en koude handen. Daarna in een zacht opkomend zonnetje terug naar beneden om te zien waar we zojuist omhoog waren gegaan. Soms was het wel goed dat het donker was, dan kun je in ieder geval niet zien waar je loopt. Van de top in een keer naar beneden, Inging een hand en 50 ringit gegeven en terug naar ons hostel.
De dag daarna in de bus om van west naar oost borneo te reizen, met als doel Sandakan. De eerste helft van reis was mooi, met kleine gehuchten met wat bewerkte veldjes. Het grootste deel is echter palmolie plantages. Dat maakte me serieus ontzettend depressief en verdrietig. Een prachtig land volledig naar de knoppen geholpen voor het produceren van ‘eco-fuel’. Door de dikke corruptie in het land wordt te veel van het land verkocht aan grootgrondeigenaren. En volgens vele is Sabah nog het beste af. Kalimantan moet helemaal erg zijn. Genoeg hierover nu, maar dit geeft veel stof tot nadenken.
In Sandakan eten ze veel vis.
En hebben ze, tegen de Pilipinse grens, een aantal eilanden die de Turtle islands vormen. Hier komen iedere nacht zeeschildpadden aan land om hun eieren te leggen. Dat kan ik wel begrijpen want die eilanden zijn prachtig. Wij zijn erheen geweest, om een beetje te relaxen en in de avond een programma te volgen. Met een begrensd aantal mensen wachtend tot de schildpadden landen, eieren leggen, om die eieren vervolgens naar een broedplaats te verplaatsen waar ze beschermd zijn tegen monitor lizards, vogels, ratten en chinesen. Die vinden die eieren namelijk allemaal heel lekker. Iedere avond komen er zo’n 400 baby schildpadden (aaaaaah, wat lief) uit hun ei en moeten die in het water gezet worden.
Wederom een heel gave ervaring, goed om te zien date r veel aandacht bested word aan het behouden van deze soort schildpadden.
En dan zijn we ineens aanbeland op de dag van vandaag. Een geplande rustdag. Kleren wassen, beetje niets doen en in een fijn koloniaal sfeertje scones met clotted cream en aarbeienjam gegeten.
En schrijven. Het is een beetje lang geworden maar dit is slechts een fractie van wat we ervaren hebben. Het is tot dusver fantastisch, morgen gaan we naar een park waar Orangoetangen (hoe spel je dit nu weer Maartje?) wonen en daarna naar een kamp in de jungle aan een grote rivier, met rivier- en nachtsafaries (Kinabatangang heet het), daarna meer regenwoud en dieren in het Tabin Wildlife Reserve om vervolgens over een week in onze laatste bestemming te landen. PomPom Island. Adieu, nu maar weer even een middagdutje doen, het is namelijk vakantie!