Pizze, ponti é pallazzo van de gastschrijver

Op zondag zijn Toon, Wannes en ik in Rome aangekomen, na een prima reis en overnachting in de sound of music albergo Piok. Eerlijk is eerlijk: de door Kees zo geroemde schnitzels vielen wat tegen. Oostenrijk hebben we op zaterdag niet bewust mee gekregen omdat de duisternis snel viel en wij vertraging hadden opgelopen door een gecrashte bolide voor Munchen, die een stevige file (van een uur veroorzaakte). De nacht schonk ons een uur extra en vanaf de morgenstond hebben we genoten van de mooie omgeving en de rit naar Rome. Om vier uur parkeerden we aan de rand van Trastevere, want daar zijn de straatjes zo klein dat auto er niet horen (maar soms wel zijn). We liepen één keer vragen zo naar ons steegje, net om de hoek van de Santa Maria di Trastevere, en blijken tegenover een befaamde taartjes-bakker te wonen. Elena liet ons binnen en showde het appartement op de binnenplaats met buitenzitje: slim ingedeeld met een handige vide maar krankzinnig ingericht met een zweem koninklijke allure door een zeer bovenmaatse kroonluchter en een roodfluwelen troon. Alles wat het leven fijn maakt is er: een warme douche, een kleine efficiente keuken, lekkere bedden en een satelliettv ÉN KEESSIE! Onze eigen keessie stapte vijf minuten na ons binnen en we hebben meteen moeten toegeven dat ie te veel binnen heeft gezeten met zijn scherven; d’r zit geen kleur op, maar het weerzien was daarom niet minder enthousiast. De auto hebben we vervolgens naar zijn instituut gereden om vervolgens daar de rondleiding te krijgen. Mooi gebouw in een mooie omgeving. Jammer dat de bouwvakkers nogal lukraak gaten in de muren hebben geboord waar (ooit?) de airco moet worden geïnstalleerd. In de benen en aan de wandel: door de Villa Borghese, over het plaza di popolo stortten we ons in de slenterende mensenmassa richting het Pantheon. Bijpraten met wijn op een terras en vervolgens bijpraten – maar dan in het engels – met Cecilia erbij in typisch romeins restaurant. Cecilia maakte voor het eerste kennis met Wannes en ook voor het eerst met de woorden/ grappen-strijd die de broeders over tafel schieten als ze elkaar een tijd niet gezien hebben. Paul is er niet bij, maar wel vaak onderwerp van gesprek en herinneringen. Cecilia draaide volleerd mee in dit pandemonium in een prima restaurant: tl licht, hoop lawaai en beperkte bemoeienis van de obers. De eerste vraag was: Antipasta? En na het Si, prego werd er in een razendtempo een enorme hoeveelheid eten op tafel geknalt en dat bleef maar komen; telkens andere gerechtjes. De laatste vraag op de hele avond was: Café? Si, prego. Kleine kopjes espresso waar twee enorme flessen naast werden gezet – naar eigen gebruik – grappa en nog iets hevig alcoholisch – wat we toch maar dicht gelaten hebben. De 20 minuten lopen naar het appartementje was geen overbodige luxe. Gisteren hebben we de hele dag gelopen met Kees als goeie gids: we hebben alle highlights gehad, behalve het vaticaan. En aan het einde van de dag hebben we de schoenen uitgedaan en anderen aangetrokken – na wat blarenpleisters te hebben geplakt – een terras gepakt op het pleintje om de hoek en tegen etenstijd zijn we neergestreken bij een zeer gewilde pizzeria, waarvoor we in de rij moesten wachten totdat we door de oude opa met grote bril “Vai, vai!!” aan een communaal tafel werden geplant met twee griekse dames. Het was een mooie avond met peroni en pizza! Het is inmiddels ook gaan regenen in Rome, dus vandaag doen we musea en kerken overdag, lunchen bij Kees en samen naar Villa Giulia en museum Borghese, waarvoor we zelfs moesten boeken. De Roma-Pass doet goede zaken.