Het einde in zicht, maar niet echt

Ha allemaal,

Op verzoek van moeders nog een laatste berichtje voordat ik weer terug naar Nederland ga na bijna een half jaar in het buitenland te zijn geweest. Hoewel het misschien als ‘naar huis gaan’ moet voelen, doet het dat niet echt. Het feit dat ik niet terug naar Groningen ga maar eerst een poosje bij Thea ga wonen, waarschijnlijk wat weken in Kopenhagen spendeer voordat ik de hele maand januari naar Paul in Australië reis, draagt waarschijnlijk bij aan het aanblijvende gevoel van reizen. Vooral de januari-reis begint aardig te kriebelen vooral dankzij berichten vanuit Australië van Paul. Ik zie grote, alligator worstel- over rotsen klimmen – slangen vangen- avonturen voor me.
Het flexibele reizen (Oekraïne, veldwerk, Perugia, Rome, Australië) gaat vreemd genoeg erg wennen, daarom is het goed dat ik in november en december even stil zit.
Het onderzoek hier verloopt goed, ondanks de, hoewel ingecalculeerde, vertraging die het heeft opgelopen door de traagheid van Italianen (serieus, hoe vaak moet je iemand bellen om iets gedaan te krijgen!!, en dan gebeurt het nog niet!) en de onverwachte vertraging wegens het inbouwen van een airconditioning systeem in het Instituut (wel erg aardige bouwvakkers, die grote gaten in de muur boren, en als je in je onderbroek je tanden staat te poetsen je kamer in komen lopen met een boor van een meter (“buongoirno, faccio solo una bucca”, tuuuuurlijk, een gat worden al gauw 6 dikke vette gaten). Dikke tering zooi en een middag kwam ik terug in mijn kamer en zag ik een grote zak met scherven in de hoek van de kamer staan. Ik dacht serieus dat ze al mijn artefacten in een grote zak hadden gegooid.
Ik heb er al veel eerder over gesproken maar ik blijf dat dubbele gevoel over Italianen hebben. Ze zijn leuk maar ook verschrikkelijk. Op persoonlijk vlak zijn ze gaaf. Aardig, altijd druk, vooral met eten en het weer, ze praten geinig en zijn oprecht geïnteresseerd. Op professioneel vlak zijn ze echt kut. Met als toppunt medewerkers van musea. Omdat het vaak erg rustig is, worden deze extra vet, lui en onvriendelijk. Te beroerd om een vraag te beantwoorden, laat staan om op te staan. Het is frustrerend dat zoveel culturele schatten worden beheerd door zoveel domheid. Natuurlijk heeft dat alles een financiële reden, en is er teveel kunst en archeologie om alles tentoon te stellen. Maar ontsla (of deporteer) de luie oude, ketting-rokende museum-suppoosten en zet er bijvoorbeeld studenten neer. Deze zijn altijd op zoek naar een bijbaantje en zullen zulke functies met verve vervullen.
Verder aardige lui hoor, Italianen. En ze maken lekkere koffie, ijs, pizza en pasta en cake, wat ik erg zal missen.
Goed, dat alles (en een weekendje romantisch relaxen in Florence met Cecilie) heeft ertoe bijgedragen dat ik, met nog twee weken te gaan, nog niets kan concluderen in mijn onderzoek maar hoogstwaarschijnlijk wel al het nodige zal afronden hier in Italië. Het schrijven zal in de maand november gaan gebeuren in Nederland.
Sinds mijn laatste bericht heb ik nooit de neiging gehad om iets te schrijven omdat ik naar mijn eigen gevoel niet zoveel meemaak. De bibliotheek voelt als thuis, en de dagen hebben een, plezierige, sleur. Iedere dag werk ik zo’n 10 uur, 6 dagen in de week waardoor er niet zo heel veel tijd overblijft voor het beleven van sterke avonturen.
Nu, in retro-perspectief, blijkt dat uitjes naar de opera, museum bezoeken met Cecilie en familie, biertjes drinken met Daan en dat soort dingen erg leuk zijn en ik daar heel erg van heb genoten.
Ai, wederom geen structuur in het verhaal.
Rome is een fantastische stad, en ik voel me er redelijk thuis. Het is wel schreeuwend duur, en de afname van toeristen waarop ik een beetje hoopte is niet gekomen. Hoewel ik in alle landen zuidelijk van België voor altijd visueel als toerist gezien zal worden, voel ik me vaak niet zo. Al ben ik (en alle lezers van dit stukje hoop ik) natuurlijk in geen enkele stad zo apathisch en initiatiefloos als de massa’s groepen die als lemmingen de Sixtijnse kapel in worden gedreven. Natuurlijk zijn cultuurschatten voor iedereen maar ik zie het nut niet van dikke Britten door de Vaticaanse musea sturen.
Komende weken moet er hard gewerkt worden en staan vooral in het teken met het werk af krijgen wat ik niet in Nederland kan doen. Volgende week staat er ook een referaat over mijn voorlopige resultaten op het menu, en komen Thea, Toon en Wannes mij ophalen. Hoewel lichtelijk gestrest dat ik het die week erg druk zal hebben, verheug ik me erg op slenteren door Rome met hen. Misschien volgende week een gast auteurschap van hun kant (Wannes, we hebben een hele hoop theaters, maar die zijn allemaal een beetje oud).
Daarom was het weekendje Florence met Cecilie perfect. Even totale rust, veel nieuwe dingen gezien, uitstekend weer maar vooral lekker verliefd zijn en van elkaar genieten.
Verder kan ik melden dat Rome prachtig is in de herfst van oktober, vooral thuisbasis Villa Borghese. In de schaduw fris maar de zon kan nog omarmend warm zijn en de blaadjes willen nog niet echt van de bomen vallen maar krijgen wel herfstkleuren. Dit warme weer samen met seizoenale onontkombaarheid maakt dat in parken zowel de bomen geel, rood, bruin gekleurd zijn als dat er nog rozen en andere bloemen in bloei zijn. Het ruikt lekker en ziet er mooi uit.
Ik ben me ook aan het focussen op afstuderen dit jaar, hoewel ik daarmee een beetje op de zaken vooruit loop. Ik wil aan de scriptie beginnen in februari, fris en fruitig naar een avontuurlijke maand met Paul (hopelijk meer avontuurlijk dan Dalwallinu (paul.waarbenjij.nu)) en deze voor het einde van het collegejaar afronden. Dat betekent misschien geen veldwerk in de zomer (we zullen we zien of ik dat red, met verhalen van Wieke die toch wel erg aantrekkelijk klinken (wieked.waarbenjij.nu).
Maar over de dingen die nog gaan komen krijgen jullie natuurlijk later bericht. Nu de laatste weken hard werken en verheugen op de komst van mijn familie!

PS: sorry Evert en Chris, wederom een te lang bericht. Maareh... jammer dan!