duurt lang!

Jaja dames en heren, zoals velen van jullie al in het commentaar hebben vermeld, duurt het erg lang voordat ik het eerste berichtje post. Maar (tromgeroffel) hier is het dan. Ik wil graag het eerste deel van dit bericht wijden aan het verklaren van het niet eerder posten van dit bericht. Daar zijn namelijk meerdere redenen voor te vinden. Als archeoloog ben ik gewend met het oudste voorval te beginnen maar ik doe het in dit geval andersom. De laatste drie dagen ben ik geveld door een mysterieuze ziekte, die me één dag duizelig heeft gemaakt en twee dagen zeer ziek. Het gebeurde direct na ons weekend uitje naar Yalta (“tjongejonge, ben je in Yalta geweest, vertel er meer over”, eventjes geduld nog). Het weer sloeg maandag de 19de ineens om van koud naar warm. Na die dag voelde ik me zeer beroerd en ben vroeg mijn bed in gedoken voor een lekker nachtje met 40° C plus. De volgende dag Cecilia uitgezwaaid om haar vervolgens 4 uur later binnen gedragen te zien worden door Igor, Alexander en Vladimir (we zitten echt in Oekraine, kijk maar naar de namen). Bijna buiten westen kreeg ze een goeie cocktailprik in haar bil (tegen de hoge bloeddruk) en wat antibiotica. De dokter heeft even naar mij gekeken maar vond een zieke wel voldoende en constateerde dat ik niet ziek was. Omdat ik de Oekrainse dokter (vrouwelijk, met een goeie snor en alle spullen die een dokter in tekenfilms om de nek heeft hangen) niet kon verstaan, is het vooralsnog een beetje onduidelijk wat zowel ik als Cecilia heeft gevloerd. Het lijkt erop dat het door een tekenbeet van een week geleden komt, en wat uitdroging. Hoe dan ook, de koorts is bijna over en ik verwacht (hoop) dat ik morgen weer thuis aan het werk kan. De gekke pot met groene planten staat met onduidelijke redenen op onze kamer (moeten we dit eten of drinken) en alle medicijnen zijn ook achtergelaten (wellicht verwacht ze een terugval oid).
Nu is dit natuurlijk een slecht excuus, want waarom heb ik dan niet voor het weekend een berichtje geplaatst? Nou, je had eerst het songfestival (wordt erg serieus genomen hier), de Nationale bevrijdingsdag en meer van dit soort futiliteiten. Maar voornamelijk omdat ik hard moet werken aan het bewerken van alle gegevens, en de overgebleven tijd sociaal doe met de andere studenten en een beetje knuffel met mijn meissie.
Wat heb ik dan beleefd deze twee weken? Van alles natuurlijk, van leedvermaak (de Denen hadden op de heenweg een vlucht gemist en het duurde daarom bijna 20 uur om in het hotel te geraken), tot vermaak (leuke avondjes uit en lekker veldwerk) tot ergernis (met zijn 30en actief bezig zijn kost soms wat inspanning en zorgt soms voor wat spanning).
Om toch maar bij het begin te beginnen, alles in Chornomorskoe lijkt op dat van vorig jaar. Er is een supermarkt meer en er wordt druk gebouwd in afwachting op een druk zomerseizoen vol Russen die van het strand willen genieten. Van dit strand was echter nog geen enkele sprake in de eerste week, omdat het ontzettend koud was, en we wat regen hadden. Toch lagen de velden er erg mooi bij en is het project uitgebreid met een geofysisch Duits team (met accent, te gek). De directeur van het project was wegens ziekte niet in staat zelf te komen, waardoor de hierarchie in het begin (en nog steeds) een beetje vastgesteld moest worden. In de archeologie zijn opvallend veel ego’s blijkbaar te groot om compromissen te sluiten, waardoor het uiteindelijke doel van het project (een duidelijk beeld krijgen hoe het nederzettingspatroon zich heeft ontwikkeld door de jaren heen en vooral in relatie met het funeraire landschap) stukje bij beetje een achterliggende functie krijgt.
Voor degene die hier niets mee te maken heeft is het echter ook wat lastig, omdat de doelstellingen vaak veranderen. Ook voor mij heeft dat wat avondurenwerk bezorgd, maar het werk wat ik doe vind ik erg leuk dus dat overleef ik wel. Verder mag ik vaak in mijn eentje om velden heen lopen (gemiddelde wandelpartijen van 8 km) waardoor ik geruisloos vogels kan benaderen (een paar mooie haviksnesten en een nest vol scharrelaars). Vooralsnog heeft het ook nog geen gigantische problemen opgeleverd, althans geen die ik niet kon oplossen.
Dan enkele woorden over de groep. De Nederlanders zijn gedegradeerd van meerderheid naar minderheid, we zijn slechts met zijn vieren. Dan zijn er 5 Duitsers, 6 Russen/Oekrainers en een hele zoot Deense archeologie studenten, met achtergronden als Archeologie van het Nabije Oosten, Egyptologie, Scandinavische prehistorie, Klassieke archeologie en Mediterrane archeologie. Een leuk zootje bij elkaar, maar ook wat lastige klanten.
Met dit grote en diverse team gaat het surveyen ook harden en dat betekent meer data voor mij. Ook de vondsten zijn er in grotere getalen en het nederzettingspatroon begint langzaam duidelijk te worden (er worden surveys verricht, geomagnetisch onderzoek, opgravingen gedaan en het aardewerk worden onderzocht). Alles verloopt vrij gesmeerd.
Goed, het werk gedeelte is wel duidelijk. Ook aan het eten is weinig verandert. Lena en Valentina zijn weer erg inspiratieloos met kool, ui, dille, aardappel, rijst en biet. We hebben pas een keer een dikke vette shashlick gehad en ook zijn ze bezig met de uitbreiding van hun vakantieparkje (een drieverdieping hoge woning). Maar hoewel er weing variatie in het geheel zit voelt het vertrouwd aan. Dit vertrouwde kan soms omslaan in saaiheid, maar vaak is het positief.
Naast het veldwerk zijn er natuurlijk de heerlijke en welkome weekenden. Het eerste weekend zijn we zondags naar een natuurreservaat gegaan, waar een hoge klif zijn in1923 los heeft gemaakt van het land en zo de zee in is gedonderd. Erg mooie natuur daar, en lekker over rotsen kunnen klauteren. Daarna het verplichte stukje archeologie, de Griekse farmstead Bolshoi Castel (groot kasteel). Daar er vorig jaar in dit weekend al van rotsjes in de zee gesprongen kon worden, kreeg ik dit jaar al maatje pink van het denken aan zwemmen, zo koud was het. Wel een lekkere, frisse zonnige dag uit. Het tweede weekend had ik een trip naar Yalta geregeld. De rit naar Yalta ging verassend goed (de enige weg zonder grote gaten erin, waarschijnlijk omdat dit de enige touristische stad is) en om 11 uur ’s ochtends waren we al bij Livadia Palace. Dit paleis is gebouwd door Tsaar Nicolai de tweede en was het zomerhuisje/ Tuberculose sanatorium van de Romanovs. Deze konden hier echter maar twee jaar van genieten waarna ze geexecuteerd werden. Ook is hier het historische verdrag van Yalta getekend. Het paleis is zowel museum voor het leven van de laatste tsaar (erg leuk om de kamers met vleugels te zien, en de familiekiekjes) als voor het Yaltaverdrag (erg indrukwekkend om op deze plek te zijn). Buiten het paleis ligt een prachtige tuin, ontworpen voor de dagelijkse wandelingen tegen de TB.
Vervolgens zijn we naar Checkovs dacha gegaan, waar hij een aantal van zijn bekende werken heeft geschreven (the cherry orchards en the three sisters) en veel bekende artiesten (Rachmaninov) en schrijvers (Tolstoy) heeft ontvangen. Een koddig klein huisje met een prachtige locatie. Het oorspronkelijke idee van Yalta wordt snel duidelijk. Daar het vroeger een toevluchtsoord voor rijke Russen was, met mooie huizen, is de hedendaagse boulevard een verkrachting van het landschap. Gelukkig is dit niet zo groot en heeft het ook wel degelijk zijn charme (veel mannen met aapjes, krokodillen, pythons en uilen waarmee je op de foto kunt). Na wat uren in Yalta gespendeerd te hebben een goeie tuk gemaakt om weer om 6 uur uit de veren te gaan. Het landschap rondom Yalta bestaat vrijwel alleen uit reservaten en is simpelweg schitterend. De bergketen is relatief jong en gaat heel steil omhoog. De uitzichten zijn prachtig en de wandelingen daar ook. Hopelijk kan ik wat foto’s toevoegen om het geheel te illustreren (maar het blijft Oekraine he). En lekker weekend, vooral omdat ik wat meer tijd met Cecilia kon besteden (het is genieten om een maand samen te zijn). Na dit weekend dus ziek geworden en zodoende zijn we terug bij af.
Ik ben ongetwijfeld een hele hoop vergeten maar ik hoop dat dit bericht jullie een idee geeft van mijn tijd hier in Oekraine.
Tot sprekens, ziens of lezens,

Kus van Kees