Francavilla

beste lezers,

omdat ik iedere keer als ik in het buitenland verblijf een berichtje plaats om iedereen op de hoogte te houden, zo ook nu. Ik zit namelijk nu in het pittoreske Francavilla Marittima. Een klein plaatsje op de voetheuvels in het zuiden van Calabrie, Italie. Het dorpje is, net als het gehele italie ten zuiden van n\Napels, de laatste dertig jaar verlaten, verarmd en vervallen. Behalve de toeristische kustplaatsen zijn de oude dorpjes vaak erg leeg en worden zij bevolkt door oude italianen. De laatste vijf jaar blijkt er echter een ommekeer in het proces plaats te vinden. Er worden hier veel huizen gerestaureerd en er blijven daadwerkelijk mensen in het bergdorp wonen in plaats van het piana gedeelte meer in de vlakte. Er wordt dus lekker veel geklust. Het geluid van de boren doet mij helaas denken aan de komende activiteiten die er in mijn mond gaan plaatsvinden. Maar dat is pas over twee weken.
We zitten hier met ongeveer 15 Groningers en nog wat Denen. We zitten verspreid over het dorpje in huisjes van vier personen. Omdat onze groep als laatst arriveerden, hebben wij het hoogste huisje gekregen. Erg goed qua uitzicht en het kweken van immense beenspieren, erg slecht wanneer je na een taaie dag van 05:00 tot 15:00 de hele berg op moet lopen. De Peroni's, Nastro's, Moretti's en andere bieren smaken daardoor wel extra lekker. Vooral het laatste stukje is echt vertiefte stijl! Helaas begint iedere dag om vijf uur 's ochtends dus er wordt laf gedronken, wat bier in de siesta en wat koude rode wijn bij het eten. Behalve afgelopen zaterdag omdat het toen Canada day was. Er zijn drie Canadeze studenten mee en die wilden deze heugelijke dag niet aan zich voorbij laten gaan. Er stond zondag een prachtige wandeling voor de boeg, die helaas niet gemaakt is, met dank aan de kater. Gelukkig is het strand 10 minuten rijden van het dorp dus hebben de afhakers (iedereen op 4 mensen na) heerlijk de hele middag liggen bakken (en dat lukt wel met temperaturen tegen de 40 graden). De dagen worden dus grotendeels gevuld met werken. Het landschap is hier prachtig mediterraan en als veldteam mag ik daar iedere dag weer van genieten. We werken van zes uur 's ochtends tot 12 uur in het veld, waarna er tot twee uur vondsten worden verwerkt en dagrapporten geschreven. Daarna siesta, waarin ik helaas vaak nog veel werk moet verrichten. Het betekend wel veel werk maar dat is niet erg. Gelukkig heb ik zaterdagochtend vrij gekregen zodat ik een weekend naar Pompeii en Napels kan. Dat is een lekkere en welkome afwisseling na twee weekje in een klein dorpje met 1 restaurant en 1 bar. Zoals elk goed Italiaans inteelt dorp betaamd, lopen ook in Francavilla de gebruikelijke dorpsgekken rond. Zo is er een achterlijk jongen, die geslagen wordt als de anderen zich vervelen. Er is een dwerg en zo van dat meer. Ook mag een plaatselijk mafioso van 17:00 tot 20:00 even luchten, de rest van de tijd heeft hij huisarrest. Hij is namelijk dit jaar na 16 jaar uit het gevang gekomen, dus ik vrij maar op een aantal voorwaarden. Hij ziet er ook echt uit als een Don, grijs sikje en toffe kleren. Hij zat trouwens omdat hij (let wel, informatie uit het dorp) elf moorden heeft gepleegd.
En dan zijn wij er natuurlijk, die behoorlijk uit de toom vallen maar gelukkig wel omarmd worden door de plaatselijke bevolking. Mensen zijn hier bijzonder hartelijk en gastvrij. Ook in de bergen tijdens het werk. Wanneer ik met gebrekkig Italiaans vraag of we op hun land mogen zoeken naar scherven (wat ze allemaal ongelovelijk debiel vinden, en er niets van snappen (waarschijnlijk omdat ze zelf als ze een boompje in willen graven de tofste potten vinden en verkopen)) worden soms daarna onthaald op de boerderij voor wat sap, bier of wijn. Erg leuk, ze zien er ook erg oud, gerimpeld en verweerd uit allemaal. En ze stinken lekker. Gelukkig doen wij dat ook zo tegen elf uur, dus dat schept een band.

Ik heb inmiddels een aantal Italiaanse films gezien. Die duren allemaal 1000 uur en er gebeurt geen reet en er komen hele gekke mensen in voor, die hele gekke dingen doen. Nu weet ik waar die inspiratie vandaan komt. Vanzelfsprekend uit Italie, maar dan vooral uit zuid-Italie. Wat een figuren hier. Iedereen rijdt nog in zo'n toffe Ape kar. Dat moet ook wel want het stratenpatroon is geplanned door iemand met een grappa teveel op. Ik ben van de school pas twee keer via dezelfde weg naar ons huis gelopen. Er is geen logica te bekennen en ik raak iedere keer weer verdwaalt. Gelukkig hoef ik alleen maar omhoog en dan kom ik er vanzelf.

Na het werk en de siesta gaan we eten. Goed eten. Bij een restaurant. Waar ze iedere dag weer iets lekkers voor ons maken. Overdag eet ik een broodje zo rond 10-en en drink ik wat koffie. Dus om acht uur 's avond heb ik gierende honger, vooral als we 's middags naar het strand zijn gegaan of een potje gevoetbalt hebben. We krijgen een prima piatti (meestal een goed bord pasta, risotto of lasagne) en daarna het secondo piatti (wat groenten en een stukje vlees of vis). Het desert is altijd fruit en als we geluk hebben ijs of tiramisu. En het is allemaal heerlijk.

Nu hebben jullie hopelijk een goed idee hoe het werk er hier uitziet; overdag werken tussen de olijfbomen en wijngaarden, in de middag lekker Italiaans doen met studenten en dorpsgekken, een fraaie combinatie. Vandaag heb ik een dagje in de fieldschool, om rapporten te tikken en alles bij te werken. Zaterdag vroeg naar Pompeii en Napels, een weekend waar ik erg naar uitkijk. Daar wellicht later meer over. Bedankt voor jullie aandacht weer, en hopelijk tot snel!

Kees