Assisi, de Palio te Siena en studeren

Hallo allemaal,
In navolging van een vrij slecht geschreven boek wat ik net heb uitgelezen (‘koud bier en krokodillen, op de fiets door Australië’) vertel ik ook direct in het begin wat ik heb meegemaakt, zodat direct alle spanning uit het verhaal is. Ik heb Siena bezocht om de bekende paardenrace te bezoeken, heb Assisi gezien (ik hoef alleen Jeruzalem en Santiago de Compostella nog van de christelijke bedevaartsoorden en dan heb ik dat jolige kwintet ook binnen) en moet harder studeren van mijn Italiaanse juf.
Vorige week was een erg korte week. Donderdag hadden we excursie naar Bevagna, een schattig dorpje vergelijkbaar met Perugia maar dan kleiner en zonder Etruskische geschiedenis (eigenlijk lijkt het er dus niet zo heel erg op). Een tip voor allen, maar vooral voor de archeologie studenten onder de lezers; vertel een tour gids NOOIT dat je archeologie studeert. Deze heeft ongetwijfeld ergens een keer een boek gelezen en is hierdoor geënthousiasmeerd en wil deze verworven kennis maar al te graag met je ‘delen’ . Opdringen dus. Kees is een lastige naam in Italië. Meestal wordt het KIES, soms GIES en zelden maar wel eens Quies. Tijdens de trip door Bevagna werd iedere 2 minuten, tot hilariteit van mijn vrienden die erg van het leedvermaak genoten,’ KIES, che cosa e .......?’ geroepen. Naast de strontvervelende gids was het een leuk uitstapje waarbij ook het volgende opviel. Polen (inwoners van Polen) zijn inderdaad zo ordinair, onrespectvol en irritant als dat wij Nederlanders ze altijd afschilderen. De mensen die hier zijn, zijn over het algemeen ondernemende studenten aan de universiteit. Het intelligente deel van de bevolking dus. Zij zijn echter op geen enkele manier te onderscheiden van de grootste tokkies in Nederland, zowel in klederdracht als in gedrag en attitude. Het zal wel iets cultureels zijn.
Na de schok van Bevagna lekker biertjes gedronken want vrijdag de 15de was het Ferragosto, de dag dat de Italianen vakantie hebben en naar het strand gaan. Wij zijn echter naar het nabijgelegen Assisi gegaan, bekend van Franciscus (juist, van Assisi). Een bijzonder mooie stad, wederom met een Romeinse precedent waarvan een prachtige Minerva tempel in een kerk bewaard is gebleven. Een uitermate relaxede (zo goed, xxx??) vrijdag gehad door een beetje door de stad te struinen en kerken te bezoeken.
Maar het toppunt van het weekend was dat ik iedere dag pizza heb gegeten! Nee, hoewel dat ook heel lekker was, was het hoogtepunt de Palio van Siena natuurlijk. Als een kudde seniele bejaarden met 50 studenten in een airco gekoelde bus gestapt en anderhalf uur later (het Toscaanse landschap blijft overigens erg mooi) in het centrum van Siena uitgestapt.
Siena is serieus wel te vergelijken met Perugia. Daar het in de middeleeuwen iets rijker was en minder vaak verwoest is geweest (doordat ze niet zo rebels tegen de Paus in gingen, waardoor ze het Pauselijke leger vermeden) zijn de kerkelijke monumenten, waarvan de Dom een uitstekend voorbeeld is, mooier (mijn bescheiden mening). Na twee kerken bezocht te hebben werd het wat drukker (op vakantie is het altijd goed om de tijd in kerk bezoeken uit te drukken, het zal een relict zijn van vakanties met Paul, Thea, Toon en Wannes, waar sommige uitjes naar steden ingedeeld werden al naar gelang van de openingstijden van kerken of kathedralen). Daarom even snel het archeologisch museum ingedoken, wat prachtige gehuisvest is in de labyrinten van de Santa Maria della Scala. Dit museum is vrij nieuw, daar de voormalige oorlogs-bunkers er recentelijk uit zijn gesloopt en de labyrinten in originele staat zijn hersteld. Na veel van de stad te hebben gezien, focuste we ons op de paardenrace. Alvorens de race begint, is er een groot spektakel. Even in het kort (ik heb het teruggelezen, toch niet zo heel kort): de Palio is een middeleeuwse race voor het eerst gelopen in 1147, toen de stad nog opgedeeld was in wijken. Deze wijken hadden allen een eigen bestuur, een eigen capo en een eigen wapen en gilde etc. Deze wijken (17 in totaal) strijden tegen elkaar in drie rondjes op het Piazza del Campo. Uiteindelijk doen er maar 10 paarden mee in de race. Voor de race begint zijn er veel antieke- en recente rituelen. Zo wordt het paard zo rond drieën gezegend door de priester van de kerk in die wijk. Wij gingen kijken in de wijk van Bruco (rups) omdat dit een kleine wijk was en daarom dachten we dat het knus en Italiaans zou zijn. Dat was het ook. Van tevoren verzameld iedereen zich voor de kerk. Jong en oud. Jongens en meisje, alles verschillend maar allemaal met de vlag van hun wijk om de schouders. De bekende Italiaanse binken stonden gaaf te doen, de oudere in de schaduw wat bij te kletsen. Tussendoor liepen figuren in Middeleeuwse kostuums, iets wat voor ons bijzonder was maar het deed de Italianen ogenschijnlijk niets dat er mensen in strakke maillots en malle petjes op liepen. Een van deze kostuumdragers sloeg de trom en alsof het het leger betrof ging iedereen langs de kant van het smalle weggetje staan en begon te ‘ ssjjjjjj’-en. De overgang van het lawaaiige Italiaanse gekwebbel naar doodstilte en respect was erg indrukwekkend. Eerst kwam de Capo van de wijk aanlopen, strak in pak en 7 grote jongen met nog grotere zonnebrillen erachter. Sommige van de bijstanders kregen een handje, en nog steeds was iedereen doodstil. De stilte werd echter nog intenser toen het paard eraan kwam. Een mooi, slank, ontzettend gespierd bruin paard. Met schichtige ogen werd het strak in de teugels gehouden door zijn verzorger. Een mooi moment. Na een kort moment in de kerk te zijn geweest vertrok het paard voor de voorbereiding. De hele wijk begon weer te praten en honden begonnen weer te blaffen (zelfs zij voelden dat ze stil moesten zijn). Daarna ging iedere wijk door de stad lopen, voorafgegaan door de vaandeldragers, een ridder te paard, een ridder te voet, een trommelaar, een stuk of wat jochies (allen in middeleeuws kostuum). Daarachter, luid zingend, de mensen uit de wijk. Zoals te verwachten en ook heel leuk, zijn de routes niet afgezet, gecoördineerd of afgesproken dus grote drukte en chaos zoals de mediterrane mensen dat kunnen. Vervolgens naar het plein met zijn 50.000-en. Nog eventjes geïnformeerd naar een plaatsje op de tribune (ja hoor, is er nog, kost 300 euro) toch maar op het plein gaan staan. Na lang, geentertained, wachten begon de race, die anderhalve minuut duurde. Alle Italianen werden helemaal gek en na afloop nog een fijne knokpartij gezien. Kortom, mijn dag was top! Overigens, Bruco won de race en ik heb erg genoten van de Italianen. Ik heb eerder culturele elementen van hun cultuur als negatief ervaren. Er zijn natuurlijk veel meer positieve dan negatieve elementen aan Italianen. Het enthousiasme, blijheid, nationalisme en het ontbreken van enige schaamte spreekt me erg aan. Als ze voelen dat ze iets moeten doen, zeggen of duidelijk maken, wordt dat gedaan. Niet snel en terloops, maar luid en duidelijk. Daarnaast praten ze grappig.
Daarna weer als makke en gelukkige bejaarden, met een ervaring rijker in de bus gestapt.
Nu moet ik echter harder studeren omdat sociaal doen, archeologie en culturele uitstapjes tot dusver de boventoon hebben gevoerd, en ik ben hier immers om Italiaans te leren. Verwacht dus geen lange verhalen meer uit Italië, eerder korte anekdotes maar dat is eigenlijk voor iedereen wel zo fijn.
A presto,

Kees

PS: Wannes en Paul, bedankt voor de leuke kaartjes, als dank wat foto's.